Published by Education in the North, the research examines the subject of joy against the backdrop of challenges in the higher education sector.  

The paper considers experiences of joy in higher education across five points of academic life:  student, doctoral researcher, the early career lecturer, the established senior lecturer and the professor.  

Individuals taking part in the study examines joy in higher education through the lens of their personal lived experiences. 

Presented as a dialogue, the paper brings together five voices across two countries and different cultures to tease apart what it means to experience joy in higher education settings.  

Dr Alex Baxendale, a lecturer at Bangor University’s School of Psychology and Sport Science, said: “Perhaps unexpectedly little research has investigated the emotion of joy. In fact, it is the least researched of the positive emotions. While there are many reports of joy being eroded from higher education, and there are also reports of moments of joy in higher education that keep students and academics firmly engaged in study and work.” 

Kirk P H Sullivan, Professor of Linguistics at Umeå University, and Honorary Professor of Education at Bangor University said, “The dialogue unfolds as an open exchange, as each perspective deepens and broadens the individual and collective understandings of joy in higher education. The reflections offered by the participants in the study invite a rethinking of joy in education—not as a private, fleeting feeling, but as a complex, socially embedded practice.  

“The view of joy as internal and individual is challenged. Instead, it emerges as a social phenomenon—produced in dialogue and sustained through intellectual and collective effort, which is cultivated over time. Joy becomes less about what someone feels and more about what they create with others. The tension between joy as an individual and joy as a social experience is not a binary to be resolved, but a creative space of inquiry.” 

In their conclusion the authors of the study invite the reader to view joy in education not as an endpoint but as a practice instead. They explain it as a form of care, a mode of relation, and a method of meaning-making that sustains educational life in all of its complexity. 

Llawenydd wastad i’w gael mewn bywyd academaidd: Astudiaeth yn archwilio sut mae llawenydd i'w ganfod yn y byd academaidd  

Mae astudiaeth newydd gan ymchwilwyr a myfyrwyr ym Mhrifysgol Bangor a Phrifysgol Umeå yn Sweden yn archwilio sut mae pobl yn canfod llawenydd mewn bywyd academaidd.  

Mae’r ymchwil a gyhoeddir yn Education in the North yn archwilio’r pwnc o lawenydd yng nghyd-destun heriau yn y sector addysg uwch.  

Mae'r papur yn ystyried profiadau o lawenydd pum math gwahanol o bobl yn y byd academaidd: myfyriwr, ymchwilydd doethurol, darlithydd ar ddechrau eu gyrfa, yr uwch ddarlithydd sefydledig a'r athro.  

Mae unigolion sy'n cymryd rhan yn yr astudiaeth yn archwilio llawenydd mewn addysg uwch o safbwynt eu profiadau bywyd personol. 

Mae'r papur wedi'i gyflwyno fel deialog ac yn dwyn ynghyd pum llais ar draws dwy wlad a gwahanol ddiwylliannau i gloriannu’r hyn y mae'n ei olygu i brofi llawenydd mewn lleoliadau addysg uwch.  

Dywedodd Dr Alex Baxendale, darlithydd yn Ysgol Seicoleg a Gwyddor Chwaraeon Prifysgol Bangor: “Efallai, yn annisgwyl, ychydig iawn o ymchwil a wnaed i emosiwn llawenydd. Mewn gwirionedd, dyma'r emosiwn cadarnhaol y bu lleiaf o ymchwil yn ei gylch. Er bod llawer o adroddiadau am lawenydd yn edwino ym maes addysg uwch, mae yna hefyd adroddiadau am adegau o lawenydd mewn addysg uwch sy'n cadw diddordeb myfyrwyr ac academyddion eu gwaith a’u hastudiaethau.”

Dywedodd Kirk P H Sullivan, Athro Ieithyddiaeth ym Mhrifysgol Umeå, ac Athro er Anrhydedd Addysg ym Mhrifysgol Bangor, “Mae’r ddeialog yn datblygu fel sgwrs agored, wrth i bob safbwynt ddyfnhau ac ehangu’r ddealltwriaeth unigol a chyfunol o lawenydd mewn addysg uwch. Mae'r myfyrdodau a gynigir gan y sawl sy’n rhan o’r astudiaeth yn gwahodd ailystyried llawenydd mewn addysg—nid fel teimlad preifat, dros dro, ond fel arfer gymhleth, gymdeithasol.  

“Caiff y syniad o lawenydd fel rhywbeth mewnol ac unigol ei herio. Yn hytrach, daw i'r amlwg fel ffenomen gymdeithasol—wedi'i chynhyrchu mewn deialog a'i chynnal trwy ymdrech ddeallusol a chyfunol, sy'n cael ei meithrin dros amser. Mae llawenydd yn ymwneud llai â’r hyn y mae rhywun yn ei deimlo a mwy am yr hyn maen nhw'n ei greu gydag eraill. Nid yw'r tensiwn rhwng llawenydd fel unigolyn a llawenydd fel profiad cymdeithasol yn rhywbeth deuaidd i'w ddatrys, ond yn ofod creadigol o ymholi.” 

Yn eu casgliad mae awduron yr astudiaeth yn gwahodd y darllenydd i ystyried llawenydd mewn addysg nid fel man terfyn ond yn hytrach fel arfer. Maent yn ei egluro fel math o ofal, dull o berthynas, a ffordd o greu ystyr sy'n cynnal bywyd addysgol yn ei holl gymhlethdod.